مردم

رژیم ایران همیشه دوست دارد از «امت شهیدپرور ایران» تقدیر کند. احمدی نژاد خود را بخشی از«مردم» می­نامد. گلن بک، مجری سابق فاکس نیوز و نماینده­ی «فاشیست­های میانه­رو»، برنامه­اش را همیشه با یک عبارت شروع می­کرد: سلام آمریکا!. استیون کالبرت، کمدین لیبرال کمدی سنترال مخاطبانش را همیشه با یک نام صدا می­کند: ملت. اوباما همیشه از «مردم آمریکا» نام می­کند و مائو رهبر کشوری بود به نام جمهوری «خلق» چین.

چیزی ک این وسط همیشه به نام مردم، خلق یا توده از آن نام می­شود برخلاف نام انسانی و جهانشمولش همیشه اشاره به یک مساله دارد: همان چیزی که هجویه پردازان خوب آن را تشخیص داده­اند: ملت. کسانی که بیش از حد از انسان­ها حرف می­زنند نمی­توانند شیفتگی خودشان را به مرزها پنهان کنند. چیزی به نام مردم در سیاست اخته وجود ندارد. توده­ها بر اساس اسم روی صفحه اول پاسپورتشان ارزشگذاری می­شوند. این عبارت خطرناک است. زمانی می­توانید از قید ناسیونالیسم رها شوید که مخاطبتان عوض شود: زمانی که از تلفات انسانی جنگ عراق صحبت کردید، نه هزینه­های آن برای ملت آمریکا یا زمانی که جرات آن را داشتید که برگردید به شعارهای سی سال پیشتان راجع به امت اسلامی(که تازه در این حالت هم هنوز هم در بند ارتجاع خشک دیگری هستید)